Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Φόβος

Η κυβέρνηση ενημερώνει πως η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης. Ο λαός οφείλει να το καταλάβει, να βάλει το κεφάλι κάτω και να δουλέψει πιο πολύ. Να πληρώσει νέους φόρους. Η χώρα είναι αναγκασμένη να οδηγηθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.


Η αστυνομία συλλαμβάνει δασκάλους κολύμβησης επειδή τα ράστα καλύπτουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου και τα σαμπουάν περιέχουν εκρηκτικές ύλες. Οι ανακριτές βιάζονται (προφανώς για να μην κρυώσει το μεσημεριανό τους) και έχουν χρόνο μόνο για την κατάθεση του οργάνου της τάξης. Και προφυλακίζουν… Ο υπουργός δεν κατασκευάζει ενόχους. Ένας αστυνομικός μπερδεύει ένα μικρό γκρι τσαντάκι με μια μεγάλη σχολική γκρι τσάντα με μολότοφ. Τα κανάλια ασχολούνται με το διαζύγιο της Ελένης και το dvd της Τζούλιας. Τι μας νοιάζει εμάς άλλωστε ένας μικροσεισμός στην Αϊτή όταν χωρίζει η Ελένη? Οι δημοσιογράφοι μας ενημερώνουν πως η αντιτρομοκρατική θα ανακαλύψει σύντομα τη γιάφκα του Επαναστατικού Αγώνα: oι έρευνές της περιορίζονται σε ένα μικρό τρίγωνο, το οποίο περιλαμβάνει μόνο τo μισό λεκανοπέδιο. Οι δικαστές αθωώνουν βιαστές και βαφτίζουν πόρνες, κι οι τέσσερις παιδιά καλών οικογενειών, η πόρνη Βουλγάρα. Καλοσυνάτοι βατραχάνθρωποι ενημερώνουν κι εμάς τους αδαείς πως οι Τούρκοι είναι καλοί μόνο νεκροί κι οι Αλβανοί δε θα γίνουν ποτέ Έλληνες (εκτός βέβαια αν πάρουν κανένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες).


Σα μια ιστορία.


Μου δίδαξε ο γέρο-Αντόνιο πως κάποιος είναι τόσο μεγάλος όσο ο εχθρός που διάλεξε να παλέψει, κι ότι κάποιος είναι τόσο μικρός όσο μεγάλος είναι ο φόβος που τον διακατέχει.

«Διάλεξε ένα μεγάλο εχθρό, κι αυτό θα σ’ αναγκάσει να μεγαλώσεις για να μπορέσεις να τον αντιμετωπίσεις.. Μίκρυνε το φόβο σου, γιατί, αν μεγαλώσει τότε εσύ θα γίνεις μικρός» μου είπε ο γέρο-Αντόνιο ένα βροχερό μαγιάτικο απόγευμα, την ώρα εκείνη που βασιλεύουν το ταμπάκο και ο λόγος.

Η κυβέρνηση τον τρέμει το λαό του Μεξικού, γι’ αυτό έχει τόσους στρατιώτες κι αστυνομικούς. Έχει ένα φόβο πολύ μεγάλο. Κατά συνέπεια, η ίδια είναι πολύ μικρή.

Εμείς φοβόμαστε τη λήθη, που πάμε να τη μικρύνουμε με πόνο και αίμα. Γι’ αυτό είμαστε μεγάλοι.


Subcomandante Marcos


Ο νοών νοείτο.